Mijn belangrijkste vluchtpatroon is suiker… Kom ik nu achter nu ik het voor het eerst van mijn leven niet eet.
Zo heeft iedereen zijn of haar (of they) eigen manier om een emotie die gevoeld wil worden te onderdrukken.
Het is eigenlijk heel simpel:
- in je jeugd gebeurt iets dat je overweldigt
- je kunt deze emotie niet in één keer voelen; a) omdat deze te groot is en b) omdat je dan afwijkend gedrag van de groep vertoont en je dan mogelijk wordt verstoten, dus: aanpassen geblazen
- je ego, die heel lief voor je is, beschermt je hiertegen en verzint een verdedigingsmechanisme, een masker (stoer doen, jezelf aanpassen aan de ander etc)
- de emotie wil maar één ding: eruit en blijft aankloppen bij je totdat je hem eruit laat
- je hebt geleerd dit te blokkeren en vind een andere manier om toch met deze ‘interne druk’ om te gaan
- : tadaa! Vluchtpatroon
Dit heb ik in mijn e-book gevisualiseerd met stront, strontvliegen en vliegenmeppers.
Wat zijn jouw vliegenmeppers? In de afbeelding achter de video heb ik er een aantal opgesomd. Welke herken je?
En ook leuk: wat gebeurt er met je als je een vliegenmepper laat liggen? In mijn geval word ik productiever en draai ik minder lang om de pot heen als het gaat om een oude emotie alsnog voelen. En dus die hoofdpijn, veel dorst, zware benen en lichtelijke stinkadem.
Ga er eens mee spelen! Het kan je veel inzicht geven.