“Wanneer houdt het nou eens op?”, zei ze semi gefrustreerd toen we weer op hetzelfde pijnpunt uitkwamen. “Komt er nou nooit eens een punt dat het gewoon klaar is?”
Met een lach hoorde ik haar weer aan. Ja, we zijn vaker op dit punt beland. Sinds relatief kort eigenlijk pas, maar voor haar gaat het veel te sloom. Herkenbaar.
Het zit in de weg, het mag weg, het mag er eigenlijk niet eens helemaal zijn. Last kun je ervan hebben. Van die stomme blokkades. Ja, hallo pijn, ik weet dat je bent ontstaan in mijn jeugd, pff, maar wil je nou weer aandacht?
Yep.
Laag voor laag. Elke keer heeft nut als je erin kijkt. Er meer vertrouwd mee raakt. Er doorheen gaat. Of juist nieuwe overtuigingen in je systeem brengt.
Elke keer voel je jezelf anders. Lichter, fijner, leuker. Er komt ruimte, begrip, respect voor je vroegere zelf als je achterom kijkt (vaak doen!).
Wanneer houdt het op?
In mijn ervaring?
Niet.
Daar gaat het ook helemaal niet om. Het proces is het doel. De ontwikkeling die je doormaakt. De veranderingen die je jezelf toestaat te maken in je leven. Anders naar dingen durven te kijken. Keuzes maken die anders zijn dan de rest, vooral die van je familie, je basis.
Loskomen, loslaten, door juist vast te pakken en er doorheen te gaan.
Keer op keer.
Met een lach hingen we op.